Και η Ελλάδα πορεύεται
Σαν ένα φάντασμα λευκό, στην έρημο Γεδρωσία. Και δεν βρίσκεται εκείνος ο στρατιώτης του Αλέξανδρου να της φέρει νερό στο κράνος του να πιει,δεν μιλά πια για τους στρατιώτες της η Ελλάδα,
δασκάλους, εργάτες και ποιητές
ξεχασμένους τους έχει,
χεσμένους σε χορταριασμένα πολυάνδρια
πορεύεται
χρόνια τώρα πορεύεται η χώρα
σε αυτόν τον απέραντο σκουπιδότοπο που είναι το σώμα της, αχαρτογράφητο ωσάν ένα κτηματολόγιο που δεν κατάφερε να φτιάξει ποτέ
πανέτοιμη όμως να συνεχίσει να καταβροχθίζει ό,τι ακόμα της απέμεινε, απ’ τον Ελαιώνα ως τα Μεσόγεια, ένα υδροκέφαλο ¶στυ
με τα σύνορα ως τη Λαμία από τη μια μεριά και το Κιάτο από την άλλη,
αυτό ήταν πάντα η νεοελληνική Ελλάδα
μια Αθήνα που αφυδατώνει την Επαρχία της, μια Μέδουσα που πετρώνει γύρω της όσα βλέπει και ανάμεσά τους πορεύεται ωσάν σε Κρανίου Τόπο
στην έρημο Γεδρωσία.
Ένα λευκό φάντασμα η χώρα πορεύεται και γύρω της γαβγίζουν οι σκύλοι και οι γραισκύλοι
τον ίδιον αμανέ, τον ίδιον χαβά.
Τριάντα χρόνια τώρα
μετά τη μεταπολίτευση η Ελλάδα έχει πάρει αγκαζέ τη Δημοκρατία και κατεβαίνουν μαζί στον ¶δη.
Τι μας φταίει;
Διότι όλοι τώρα πια βλέπουμε και από χρόνια ξέρουμε.
Βλέπουμε τους Καραγκιόζηδες
Καίσαρες στη Βουλή και τσιμπούκ-ογλάν στου κάθε Νταβατζή το μαγαζί.
Είδαμε τους μιζαδόρους να διαλύουν την ¶μυνα.
Είδαμε τους ελάχιστους να αποβλακώνουν την Παιδεία.
Είδαμε τον τρελλό χορό των βρυκολάκων που λυμαίνονται τις προμήθειες στο Σύστημα της Υγείας.
Είδαμε τα γκόλντεν μπόυς να βάζουν χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία,
ακούσαμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα χίλιες φορές κι ακόμα χίλιες,
βλέπουμε τα παιδιά μας να ελπίζουν στο 10% όσων καταφέραμε εμείς
τι φταίει και η Ελλάδα
πορεύεται στη Γεδρωσία του αεριτζή, του ιδιώτη, του αδιάφορου, του ανάλγητου, του πονηρού και του κυνικού;
Πότε παραιτηθήκαμε
και αποδεχθήκαμε
ότι ο φιλότιμος είναι μαλάκας, ότι ο εργατικός είναι κορόιδο, ότι ο τίμιος επιχειρηματίας δεν θα προκόψει ποτέ, ότι ο εφευρέτης πρέπει να πάρει των ομματιών του και να φύγει στην ξένη
πότε παραδεχθήκαμε την ήττα
και δεχθήκαμε αυτό που μας είπαν οι εχθροί, ότι δηλαδή δεν χρειαζόμαστε ποιητές, αλλά διαφημιστές, ότι είμαστε ραγιάδες κι ότι η μιζέρια μας είναι μονόδρομος;
Εμείς δίνουμε την εξουσία στους κυβερνήτες.
Ψηφίζουμε λοιπόν όπως οι Ρωμαίοι κατά εκατονταρχίες, εκατό βόδια-μία ψήφος;
Έχουμε γίνει πελάτες των πολιτικών
και πουλάμε την ψυχή μας στον διάβολο για ένα ρουσφέτι, έναν διορισμό, μια υπόσχεση;
Εμείς δίνουμε την εντολή
στους αντιπροσώπους μας.
Είναι αυτή η εντολή να μας ανοίξουν τον λάκκο;
Γιατί, τι άλλο είναι η υπόσχεση ότι θα σου διορίσουν το παιδί για 700 ευρώ αντιμίσθιο, αν τους ψηφίσεις, κι αφήσουν του διπλανού σου το παιδί άνεργο;
Τόσο λίγο μας κόβει;
Ή μήπως νομίζεις ότι σου φταίνε οι άλλοι; Ότι εκείνοι έτσι κι αλλιώς ένα κοπάδι είναι, εσύ θα σώσεις τον κόσμο;
Σωστό! ¶λλωστε οι διαφορετικοί κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν γραφικοί. Κι έτσι προτιμάς να κάνεις τον μαλάκα. Και στέλνεις στη Βουλή τα ανδρείκελα εκείνων που σε έχουν βάλει στο χέρι με τα χρέη. Τα χρέη τα δικά σου και της Ελλάδας - όλο και πιο πολύ χρεώνεται καθώς πορεύεται μέσα στην έρημο η Ελλάδα, βουνό τα χρέη μπροστά της
και δεν έχει λεφτά να φτιάξει λιμενικό σταθμό στο Αγαθονήσι
ας το πάρουν οι Τούρκοι,
έχει όμως λεφτά να πηγαίνει πρώτη θέση τραπέζι πίστα στα Παρίσια ακόμα κι ο τελευταίος τυχάρπαστος υπουργίσκος,
έχει λεφτά να μπουκώνει τις Τράπεζες, για να σου τα παίρνουν, τα δικά σου λεφτά έχει, από τους φόρους σου, κι εσύ τους ψηφίζεις για να σου κάνουν ακριβώς αυτό.
Τριάντα χρόνια τώρα
δεν βλέπεις πέρα απ’ τη μύτη σου και διαλέγεις μονίμως ανάμεσα στον εκάστοτε Κωστάκη και τον εκάστοτε Γιωργάκη ποιος είναι ο καταλληλότερος να σου κάνει τη ζωή ακόμα χειρότερη, να σε ξεφτιλίσει ακόμα περισσότερο
να σου κάνει σμπαράλια τον αυτοσεβασμό,
αλλά δεν φταίει αυτός (ο Κωστάκης ή ο Γιωργάκης), εσύ του έχεις δώσει την εντολή
να σε θεωρεί απασχολήσιμο
να σε αφήνει χωρίς δουλειά στα πενήντα σου
να σου ζητάει περισσότερα, να σου δίνει όλο και λιγότερα
να σε λέει «ρετιρέ»
να σε στρέφει εναντίον του πλησίον σου συντρόφου φουκαρά όταν απ’ την απελπισία του και τον τρόμο
κλείνει τον δρόμο
ή απεργεί.
Εσύ δίνεις τη δύναμη στον Μαυρογιαλούρο να γελάει μαζί σου και να σε λέει μαλάκα στις συναναστροφές του με τους Δυνατούς στα καλά ρεστωράν
εσύ που χάσκεις μπροστά στην γκλαμουριάρα οθόνη
προσπαθώντας να ζήσεις τη ζωή αλλωνών
εσύ που ασχολείσαι με το κινητό σου με τις ώρες
και ξέρεις απόξω κι ανακατωτά ποιο πρόγραμμα θα σου επιτρέπει να μιλάς πιο πολύ και πιο φθηνά,
εσύ που δεν έχεις πλέον μυρωδιά
από Ρίτσο και Παπαδιαμάντη
εσύ που δεν έχεις ιδέαν ποιος ήταν ο Πλήθων και τι ήθελε ο Κοραής
εσύ που θεωρείς μαλάκες όσους ασχολούνται με κάτι τέτοια, εσύ ψηφίζεις
αλλά εσύ δεν νικάς!
Κι αν είσαι ’κονομημένος, μικρό νομίζεις το κακό. Διότι ακόμα πιστεύεις ότι μπορεί εσύ να ευτυχείς, ενώ η πόλη γύρω σου δυστυχεί. Ώσπου να μας βρει όλους η συμφορά. Όπως χίλιες φορές στην Ιστορία έχει συμβεί.
Κι αν είσαι φουκαράς, ακόμα χειρότερα,
διότι ούτε καν αυταπάτες έχεις ότι μπορεί κι εσύ μια μέρα να αποχτήσεις μια πόρσε, ένα καγιέν
ακόμα κι αν φιλήσεις τον Χριστό στο μάγουλο
ή τον Ιούδα στα αγγιά του
κι όμως, κι εσύ ο φουκαράς και συ ο κονόμας, ψηφίζετε χωρίς να νικάτε!
Γιατί;
Είναι τόσο ανίκητη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ώστε να χρειάζεται μόνον την ψήφο του λαού για να εκλέγονται κάθε φορά οι χρήσιμοι στους Δυνατούς και μετά να τον χέζουν;
Και πόσες ζωές χρειάζεσαι,
πόσες εκλογικές αναμετρήσεις
για να καταλάβεις, πριν να γεράσεις και πεθάνεις, ότι ψηφίζεις και δεν νικάς
ότι πήγε η ψήφος σου χαμένη είκοσι φορές
ότι έγινε η ψήφος σου όπλο για να επιβάλουν την τυραννίδα τους στον λαό
οι κάτοχοι του χρήματος;
Τόσο δύσκολο είναι να νικήσεις κι εσύ μια φορά;
Ποιο πρόσχημα βρίσκεις κάθε φορά και τους ξαναψηφίζεις;
Πότε θα σε απελπίσει η απελπισία που τόσο απλόχερα σου χαρίζουν στα σχολεία, τα στρατόπεδα, τα νοσοκομεία, τα εργοστάσια, τα μαγαζιά, στο ίδιο σου το σπίτι που το έχουν
στολίσει με μια ζωή άχαρη
χωρίς καθημερινό πολιτισμό, γεμάτη μόνον από κούραση κι ανάγκη για ύπνο; Ως πότε θα κυνηγάς την ουρά σου,
μοναχικός, αποξενωμένος
με τους καργιόληδες να σου κλέβουν τον πιο ουσιώδη πλούτο σου, τον χρόνο.
Γιατί ανέχεσαι να σου μαγαρίζουν τον εργασιακό χρόνο και να σου κλέβουν τον ελεύθερο;
Ίσως φοβάσαι-λες κι οι «άλλοι» το ίδιο θά ’ναι!
Ποιοι «άλλοι»;
Αυτοί στους οποίους δεν έδωσες την ευκαιρία να κυβερνήσουν ποτέ; Αυτούς τους οποίους με ευκολία κατηγορείς για τις αμαρτίες που είσαι βέβαιος ότι θα κάνουν, ενώ
χωρίς καμμία δυσκολία παραλείπεις να κατηγορήσεις αυτούς που ψηφίζεις για τις αμαρτίες που ήδη έχουν κάνει. Σωρηδόν και αενάως.
Ξέρω, κι αυτούς χεσμένους τους έχεις.
Τους ψηφίζεις όμως.
Και σε νικάνε.
Ή το παίζεις υπεράνω. Και απέχεις. Ή ρίχνεις λευκό. Και τους αφήνεις το γήπεδο να αλωνίζουν, να παίζουν μπάλα μόνοι τους.
Ή μήπως απλώς προσπαθείς να επωφεληθείς;
Και πουλάς ψήφο και ψυχή
στους τραπεζοκόμους του Νταβατζή μπας και σου αφήσουν κανά ψίχουλο και σένα; Τότε είσαι κι εσύ ανάμεσα στους ραγιάδες που σέρνουν την Ελλάδα τόσα χρόνια στη Γεδρωσία...
Μην απορείς που δεν σε βλέπει πια.
Μην απορείς πού ’χει απλανές το βλέμμα κι απλώς πορεύεται στα κουτουρού
προς ένα αύριο που είναι ανίκανη να σχεδιάσει
που, παρ’ ότι θα περιέχει τα παιδιά σου κι ό,τι θά ’χει απομείνει από σένα, θα είναι ακόμα πιο ξένη
χωρίς αυτεξούσιο
χωρίς συνανήκειν
μια κακομοίρα μπαίγνιο της τύχης.
Γιατί;
Επειδή το πολιτικό προσωπικό που επιλέγουμε για να επανδρώσει τη Δημοκρατία, για να την οπλίσει με στρατηγική, τακτική, στόχο και προορισμό
είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα εκείνων
που ζουν απ’ τον ιδρώτα σου
και σου δίνουν αντίδωρο βρόμικο νερό, μεταλλαγμένο φαγητό, αμνησία και μια πορεία θανάτου από Γεδρωσία σε Γεδρωσία.
Ναι η Ελλάδα πορεύεται
σαν λευκό φάντασμα στην έρημο της δικής μας ταξικής παραίτησης.
Και το παίζουν επαΐοντες οι καραγκιόζηδες,
ταγοί τα πρακτόρια
οι αληταράδες και ο κατιμάς.
Τα ξέρεις όλα αυτά. Και ίσως τώρα που τα διαβάζεις να θυμώνεις. Ας θύμωνες και με αυτούς που τους δίνεις την εντολή να σε θεωρούν κορόιδο. Ίσως έτσι να θυμώσεις με τον εαυτό σου.
Δεν θά ’ναι άσχημα! Ίσως διαπιστώσεις κάποιες ευχάριστες διαφορές στην ψυχή, τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Αν πάλι δεν γουστάρεις να θυμώνεις, κοίτα καμμιά διαφήμιση να σου περάσει. Και πέτα αυτές τις μαλακίες που σου γράφω στα σκουπίδια.
Έχει χώρο για όλους μας στη Γεδρωσία.
Και για σένα και για μένα και για όσους έχουμε πάρει στον λαιμό μας τόσα χρόνια...
¶λλωστε και στο κάτω-κάτω
Εμείς θα σώσουμε τον κόσμο, βρ’ αδερφέ;
Πες ότι είναι ένα ακόμα τεύχος των 4Τροχών και πέρασε. Πες ότι εκτός απ’ τον Καββαθά γκρινιάζει και ο ¶νθρωπος Που Γελά. Και τι έγινε; Για όλους μας έχει χώρο στην έρημο Γεδρωσία.
Κι αν φανεί από καμμιά μεριά ο στρατιώτης του Μεγαλέξανδρου με νερό στο κράνος για να πιει η Ελλάδα, βούτα το, και πούλησέ το της. Δεν είναι κακό occasione data ολίγη κονόμα. ¶λλωστε
έρχεται η εποχή των πολέμων για το νερό.
Ας προσαρμοζόμεθα...